Enkele weken geleden ging ik samen met Bartek met de trein van Wroclaw naar Poznan. Aangezien hij de skill bezit om binnen een paar minuten te slapen op welke plek dan ook, had ik tijd te over om het één en ander op te schrijven en te filmen:
Hobbelend baant de trein zich een weg door het Poolse herfstlandschap, met uitgestrekte berkenbossen en velden, verlaten gebouwen, droge akkers en hier en daar een rivier. Zo af en toe stoppen we bij een kleine verhoging langs het spoor met soms een aantal stoeltjes. Volgens het bord is het een station en er stappen ook mensen in en uit, maar eigenlijk mag het geen naam hebben. Waar in Nederland de treinen niet meer rijden zo gauw er blaadjes op het spoor liggen of als er een bermbrand is, wordt hier juist pal naast de spoorlijn een fikkie gestookt. Een aantal spoormedewerkers heeft alle blaadjes bij elkaar geraapt en deze worden in het vuur gegooid.
Voor mij is het wel wat vreemd, al die vuurtjes langs het spoor, maar toch is dit niet zo vreemd als de man die naast me zit. Zo gauw hij begint te praten moet ik me inhouden om niet keihard in de lach te schieten. Het lijkt alsof hij twee persoonlijkheden heeft: één vrij normale en één met een extreem hoog piepstemmetje. Helaas voor mij is de tweede persoonlijkheid veel prominenter aanwezig dan de eerste. De man en zijn gesprekspartner zijn er waarschijnlijk allang aan gewend, aan al dat gepiep. Ik absoluut nog niet, dus zit er voor mij niets anders op dan mijn koptelefoon op te zetten en me volledig te concentreren op het sample- en scratchwerk van C-Mon & Kypski.
Dat dit geen straf is mag duidelijk zijn. Genietend van de muziek en de aanblik van een op de harde treinbank slapende Bartek tegenover me vervolgen we onze weg richting Poznan. Zo nu en dan hoor ik nog wel wat gepiep, maar of dit nou de toeter van de trein is die bij elke spoorwegovergang klinkt of toch het gepiep van mijn schizofrene buurman weet ik niet. En ik zal het ook nooit weten, waar ik overigens vrede mee heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten