Om me heen zitten vier Poolse mannen die druk met elkaar in gesprek zijn. Iets moet snel, begrijp ik, en donderdag. Veel donderdag! En de man die naast me zit wil iets, niet van mij, maar hij wil gewoon iets. Wat hij wil is me ook niet bekend en eigenlijk maakt het me ook niet zo veel uit, als ik heel eerlijk ben. Ik ben namelijk al heel tevreden dat ik deze woorden uit het gesprek kon halen. Ergens ga ik er vanuit dat hij graag wil dat het vertraagde vliegtuig snel vertrekt, zodat ze niet pas op donderdag in Polen arriveren.
Ook heb ik zojuist mijn eerste 'Poolse gesprek' gevoerd met mijn buurman. Mijn rugzak was te groot om onder de stoel te passen dus deed hij hem voor mij in het bagagerek en mijn reactie was: "Dzięki!" De man keek me verbaasd aan en zei, naar vrije interpretatie: "Oh spreek je wel Pools?" Heel internationaal zei ik: "Mwoah..." Buurman: "Trochę?" Ik: "Tak! Trochę!" Dat was het: een beetje! Hoe kon ik dat nou vergeten?
Overigens begrijp ik ondertussen wel heel goed waarom je zo weinig handbagage mee mag nemen bij Wizz Air. Er simpelweg geen ruimte voor grote tassen en koffers. Ik zit zelfs, met mijn luttele 1 meter 75, volledig klem met mijn knieën tegen de stoel voor me. Er is dan wel weer een vrije plaats naast me, dus in de breedte heb ik alle ruimte. Deze lege stoel zou ook verklaard kunnen worden door het feit dat mijn buurman vanzelfsprekend mijn vorige blog heeft gelezen en absoluut niet wil dat ik zijn hand vast pak tijdens de landing. Heel verstandig hoor, buurman, maar ook een trochę raar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten