Toerist in eigen stad: volkstuintjes

Alles is hier nog redelijk nieuw voor me, ook al woon ik nu al een half jaar in Polen. Zelfs op niet-toeristische plekken voel ik me een toerist of ontdekkingsreiziger. Waar ik ook heenga of waar ik ook beland, het is altijd net een tikkeltje anders dan hoe het is in Nederland. Zo zag ik vanuit de bus op mijn weg naar mijn lessen Nederlands bij een studente thuis altijd een groot gebied met volkstuinen en op een warme, zonnige dag besloot ik daar maar eens een kijkje te nemen. 

Het was nog even lastig uit te vinden hoe ik moest lopen om naar de tuinen te gaan. Via Google Maps en satellietbeelden probeerde ik een geschikte looproute te vinden, maar na een half uur doelloos straatjes in en uit te hebben gelopen en telkens op een doodlopende weg uitkwam, besloot ik onder de verhoogde weg door te lopen, waar mijn bus altijd overheen reed. Dit bleek succesvol al moest ik wel een onbeveligde spoorwegovegang oversteken. Overigens was ik niet de enige: zakenlui liepen onder de weg door over het spoor, omaatjes met boodschappenkarretjes staken over en ook fietsers op mountainbikes gingen mij voor.

Eenmaal aangekomen bij de volkstuinen was ik aangenaam verrast. De meeste tuintjes lagen er mooi bij, met verschillende soorten groenten en fruitbomen en ook prachtige rozen en andere bloemen. Oude mannetjes waren hard aan het werk om de groei van hun gewasssen te bevorderen. Dames zaten in een comfortabele stoel te genieten van de felle zon. De meeste inwoners van Wrocław hebben geen tuin, omdat zij in een flatje wonen en mogen van geluk spreken als ze een klein balkonnetje hebben. Voor de tuinierders zonder tuin zijn deze volkstuintjes een perfecte oplossing. Ook voor de zonaanbidders, bloemenliefhebbers en fervente barbecuers is het een uitkomst. Voor een niet al te hoog bedrag kun je een tuintje huren of kopen en het zo inrichten als je zelf wilt. De enige voorwaarde is, net als in Nederland, dat je er niet mag wonen.

Tijdens mijn ontdekkingstocht liep ik door de kleine paden tussen de tuintjes door en maakte hier en daar wat foto's van de tuinen, de gewassen en de schuurtjes. Vanuit het niets kwam er ineens een boze, schreeuwende man op me af die zijn hond aan het uitlaten was. Wie ik was en waarom ik foto's maakte, wilde hij weten. Althans dat denk ik, want veel begreep ik er niet van. Rustig en vriendelijk legde ik uit dat mijn Pools nog niet zo goed is en dat ik foto's maakte voor mijn blog, omdat het zo mooi was daar.

Hij vertrouwde het niet en volgens mij dacht hij dat ik een soort spion voor de gemeente was, die foto's maakte om het gebied in kaart te brengen zodat er in de toekomst iets anders gebouwd zou kunnen worden. Verder zei hij dat ik geen recht had om daar foto's te maken, maar aangezien ik geen enkele tuin binnen ben gegaan en netjes op de paden bleef denk ik niet dat ik ook maar een enkele wet overtreden heb. De man snauwde nog wat en liep daarna nog steeds boos weg met zijn hond, telkens omkijkend of ik niet over hekken heenklom. Overigens maakte hij zich niet al te druk of ik hem ook fotografeerde, want nog geen minuut later leegde hij zijn blaas tegen een struik die voor een deel in iemands volkstuintje stond.

De rest van de tuinders leek er geen problemen mee te hebben dat ik foto's maakte en sommigen lieten me trots hun rozen zien en ondefineerbare groentes. Anderen zwaaiden vrolijk naar me en maakten een opmerking over het heerlijke weer. Hopelijk zullen wij ooit in de komende jaren tot de geluksvogels met een balkon behoren en later misschien zelfs upgraden naar een echte tuin, maar mocht dat er niet inzitten dan is zo'n volkstuintje nog helemaal niet zo'n slecht idee. Al heb ik totaal geen groene vingers en mijn vriend volgens mij ook niet. Ach, zolang er regelmatig zon is en we zo nu en dan een barbecue organiseren kunnen we vast wel iemand vinden in de vriendengroep die de tuinierders-taak dan op zich neemt. 

Lees ook:

• Toerist in eigen stad:  ZOO
• Toerist in eigen stad: uitzicht
• Toerist in eigen stad: tuinen
• Toerist in eigen stad: Wyspa Słodowa