Pools leren: "Nee, u krijgt mijn kat niet."

Nu ik al drie jaar in Polen woon, ben ik redelijk tevreden met het feit dat mijn Pools eindelijk op een min of meer acceptabel niveau is, wat betekent dat ik aardig wat gesprekken kan voeren met de locals hier, zonder Engels, Duits, of uit pure frustratie Nederlands te gebruiken. (wat me overigens nooit echt windeieren heeft gelegd, in welk ander land dan ook)

Ik heb sinds een paar maanden Poolse lessen en alhoewel ik nog steeds op basisniveau Pools spreek, gaat het luisteren en lezen me stukken beter af dus begrijp ik eigenlijk heel veel. Ik ben alleen nogal stil als iemand me iets vraagt.

Als ik in een winkel of een bar ben, spreek ik Pools met de winkelbediende of met het barpersoneel -of probeer/pretendeer ik in ieder geval Pools te spreken- en meestal ben ik dan behoorlijk trots op mezelf. Maar niet altijd, helaas. Laatst was ik boodschappen aan het doen na een 1,5 uur durende Poolse les, dus ik was behoorlijk zelfverzekerd, als het op het de taal aankwam. Ik liep naar de kassa om voor mijn eten, drinken te betalen en ook voor de kattenbakvulling voor de pluizige zwarte haarbal die Mika heet. 

Alles liep gesmeerd en ik denk dat de kassière me behoorlijk schattig vond met mijn niet-zo-perfecte Pools. Ik pakte mijn spullen in en tilde de zware kattenbakvulling in het boodschappenkarretje toen de dame me ineens vroeg: "Mag ik uw kat hebben, alstublieft?

Een stilte viel en ik keek de vrouw glazig aan: "Mijn kat??!?!?? U wilt mijn kat hebben???"

Het Poolse woord voor kat is 'kot' en ik zweer je dat ze dat net zei. Ik vroeg of ze het kon herhalen en tot mijn verbazing zei ze het nogmaals. Ze wilde echt mijn kat hebben! Ik legde haar uit dat het mijn kat was, en dat ze die echt niet zou krijgen. Nog nooit heeft iemand me zoiets vreemds gevraagd.

Nu was het haar beurt om stil te zijn, maar niet voor lang: na een paar secondes van pure verwarring zei ze langzaam: "kod pocztowy", wat dus gewoon postcode betekent. Met een knalrood hoofd gaf ik haar mijn postcode in halfbakken Pools, bood ik mijn excuses aan en zei gedag en ging er met mijn staart tussen de benen vandoor.

Ik moet nog veel leren, maar in ieder geval weet mijn kat wat ze aan me heeft.

Wrocław: the river is everywhere

“The river is everywhere.” 

 - Hermann Hesse

Pstrąże: the city that always sleeps

From my English blog PolsKaaaH:   A story on a forgotten city

A little girls' shoe, a toy tank and some plastic cups are the only silent reminders of the fact that people actually used to live here. In the midst of crumbled walls and shattered glass they lie still on the ground, as time around them passed by. More than 20 years of abandonment turned the city of Pstrąże into a ghost town where nature took over. In the last two decades the city became one of the most interesting places in Lower-Silesia for urban explorers.

From the moment of entering the remains of the city, the silence is overwhelming. Besides some birds and the sound of the wind blowing through the trees, there's nothing else. The eight-story apartment blocks are the first thing you see and the idea that thousands of persons used to live here takes your breath away. The buildings are falling apart, but it's still fairly safe to enter them, as long as you're being careful. Trees are growing in the empty rooms and even on top of the apartment blocks.

From 1945 till 1992 the city was occupied by Soviet soldiers, who lived in this isolated city with their wives and kids. Pstrąże used to have a population of approximately 20.000 inhabitants and was quite.... Read more

Toerist in eigen land: Koffie in Opole

Tussen de bedrijven door is het me gelukt om voor één nachtje mijn stad Wroclaw te ontvluchten. Met een naderende deadline voor een vertaalopdracht kan ik het niet echt een vakantie noemen, aangezien ik zeven uur lang in dezelfde koffietent heb zitten werken. Desondanks ben ik blij dat ik nu eindelijk een beetje weet hoe de stad Opole eruitziet na altijd alleen maar negatieve verhalen te hebben gehoord. 

Vrienden en bekenden vatten Opole in slechts een paar woorden samen: lelijk, saai en zonder jongeren. Na mijn grondige inspectie van de koffiebar en het doorkruisen van een aantal straten -van bed naar koffie en weer terug- kan ik dit direct al ontkrachten. Het is een mooi en rustig stadje met prachtige architectuur, vriendelijke mensen (jong en oud) en in ieder geval zijn er restaurants, kroegen en ze hebben er prima koffie. Nu blijken er ook nog eens een stuk of wat bezienswaardigheden te zijn in deze stad, dus ik moet nog maar eens terug.

Het marktplein (Rynek) van Opole

Archiwum Panstwowe, met de gele brug over het kanaal Mlynówka

Het stadhuis (Ratusz) op het marktplein

EuroMaidan: Demonstraties in Kiev, December 2013

Vorige maand was ik in Oekraïne om daar verslag te doen van de protesten op het Maidan plein. Honderdduizenden mensen kwamen bijeen om hun stem tegen het regime te laten horen. Dag en nacht verbleven demonstranten op het plein om de barricades te bewaken. Hieronder kun je de artikelen lezen die ik vanuit Kiev schreef voor Metro en Het Parool.

Klik hier om het volledige artikel te lezen

Klik hier om het volledige artikel te lezen

Niet op de kaart: spookstad Pstrąże

Mijn artikel over de Poolse spookstad in het Pools-Nederlandse kwartaalblad Biuletyn 

Of open het artikel hier op groter formaat:

Deel 1  van Niet op de kaart: spookstad Pstrąże

Deel 2  van Niet op de kaart: spookstad Pstrąże

Bekijk hier meer foto's van de verlaten stad 

  

En de foto's die Marcus Bergsma die dag maakte:

Created with Admarket's flickrSLiDR.

Toerist in eigen stad: volkstuintjes

Alles is hier nog redelijk nieuw voor me, ook al woon ik nu al een half jaar in Polen. Zelfs op niet-toeristische plekken voel ik me een toerist of ontdekkingsreiziger. Waar ik ook heenga of waar ik ook beland, het is altijd net een tikkeltje anders dan hoe het is in Nederland. Zo zag ik vanuit de bus op mijn weg naar mijn lessen Nederlands bij een studente thuis altijd een groot gebied met volkstuinen en op een warme, zonnige dag besloot ik daar maar eens een kijkje te nemen. 

Het was nog even lastig uit te vinden hoe ik moest lopen om naar de tuinen te gaan. Via Google Maps en satellietbeelden probeerde ik een geschikte looproute te vinden, maar na een half uur doelloos straatjes in en uit te hebben gelopen en telkens op een doodlopende weg uitkwam, besloot ik onder de verhoogde weg door te lopen, waar mijn bus altijd overheen reed. Dit bleek succesvol al moest ik wel een onbeveligde spoorwegovegang oversteken. Overigens was ik niet de enige: zakenlui liepen onder de weg door over het spoor, omaatjes met boodschappenkarretjes staken over en ook fietsers op mountainbikes gingen mij voor.

Eenmaal aangekomen bij de volkstuinen was ik aangenaam verrast. De meeste tuintjes lagen er mooi bij, met verschillende soorten groenten en fruitbomen en ook prachtige rozen en andere bloemen. Oude mannetjes waren hard aan het werk om de groei van hun gewasssen te bevorderen. Dames zaten in een comfortabele stoel te genieten van de felle zon. De meeste inwoners van Wrocław hebben geen tuin, omdat zij in een flatje wonen en mogen van geluk spreken als ze een klein balkonnetje hebben. Voor de tuinierders zonder tuin zijn deze volkstuintjes een perfecte oplossing. Ook voor de zonaanbidders, bloemenliefhebbers en fervente barbecuers is het een uitkomst. Voor een niet al te hoog bedrag kun je een tuintje huren of kopen en het zo inrichten als je zelf wilt. De enige voorwaarde is, net als in Nederland, dat je er niet mag wonen.

Tijdens mijn ontdekkingstocht liep ik door de kleine paden tussen de tuintjes door en maakte hier en daar wat foto's van de tuinen, de gewassen en de schuurtjes. Vanuit het niets kwam er ineens een boze, schreeuwende man op me af die zijn hond aan het uitlaten was. Wie ik was en waarom ik foto's maakte, wilde hij weten. Althans dat denk ik, want veel begreep ik er niet van. Rustig en vriendelijk legde ik uit dat mijn Pools nog niet zo goed is en dat ik foto's maakte voor mijn blog, omdat het zo mooi was daar.

Hij vertrouwde het niet en volgens mij dacht hij dat ik een soort spion voor de gemeente was, die foto's maakte om het gebied in kaart te brengen zodat er in de toekomst iets anders gebouwd zou kunnen worden. Verder zei hij dat ik geen recht had om daar foto's te maken, maar aangezien ik geen enkele tuin binnen ben gegaan en netjes op de paden bleef denk ik niet dat ik ook maar een enkele wet overtreden heb. De man snauwde nog wat en liep daarna nog steeds boos weg met zijn hond, telkens omkijkend of ik niet over hekken heenklom. Overigens maakte hij zich niet al te druk of ik hem ook fotografeerde, want nog geen minuut later leegde hij zijn blaas tegen een struik die voor een deel in iemands volkstuintje stond.

De rest van de tuinders leek er geen problemen mee te hebben dat ik foto's maakte en sommigen lieten me trots hun rozen zien en ondefineerbare groentes. Anderen zwaaiden vrolijk naar me en maakten een opmerking over het heerlijke weer. Hopelijk zullen wij ooit in de komende jaren tot de geluksvogels met een balkon behoren en later misschien zelfs upgraden naar een echte tuin, maar mocht dat er niet inzitten dan is zo'n volkstuintje nog helemaal niet zo'n slecht idee. Al heb ik totaal geen groene vingers en mijn vriend volgens mij ook niet. Ach, zolang er regelmatig zon is en we zo nu en dan een barbecue organiseren kunnen we vast wel iemand vinden in de vriendengroep die de tuinierders-taak dan op zich neemt. 

Lees ook:

• Toerist in eigen stad:  ZOO
• Toerist in eigen stad: uitzicht
• Toerist in eigen stad: tuinen
• Toerist in eigen stad: Wyspa Słodowa

Toerist in eigen stad: Wyspa Słodowa

Słodowa eiland is een eilandje in de rivier de Oder, middenin Stare Miasto, de oude binnenstad van Wrocław. Zo gauw het weer het een beetje toe laat vult het eiland zich met scholieren, studenten, gepensioneerden en zakenlui die even aan de drukte van de dag willen ontsnappen. In de zomer worden er regelmatig concerten georganiseerd en ook de meeste toeristen weten dan Wyspa Słodowa goed te vinden.

Tot 1945 heette het eiland Bielarska Przednia, dat iets betekent als 'voor Bierlarska' wat de naam is van het  naastliggende eiland. Het eiland behoorde tot de Orde van St. Claire tot halverwege de 19e eeuw, daarna werd het stadseigendom. Er werden een aantal huizen gebouwd en de ijzeren bruggen naar de andere eilanden werden aangelegd. In de Tweede Wereldoorlog was het eiland vaak doelwit van bombardementen, omdat het Duitse leger er hun veldartillerie had geplaatst. 

De eerste lentedag wordt in Wrocław gevierd op het stadseiland Wyspa Słodowa. Deze dag staat ook bekend als Spijbeldag, wanneer duizenden scholieren en studenten samenkomen op de eilanden in de Oder, met drank, rookwaar en barbecues waar iedereen zijn eigen maaltje op klaar kan maken. Het maakt dan ook niets uit of het weer goed genoeg is om buiten te zitten. Jas aan, sjaal om en toch maar je zonnebril op, voor het zomerse gevoel. 

Dit jaar was ik er ook bij en zag ik hoe er al vanaf het begin van de dag gefeest werd op het eiland. Rond een uur of twaalf kwamen wij aan en was meer dan de helft van de eilanders al zeer beschonken. Het tempo waarin gedronken werd was bizar. Via trechters met lange slangen werden er in hooguit drie seconden halve liter blikken bier weggewerkt: het ging zo snel dat het me maar niet lukte om er een foto van te maken.

Normaal gesproken is er vrij regelmatig politie te vinden op de eilanden en mag je er ook niet drinken. De truc is dan ook om altijd je kroon van je flesje bier te bewaren, zodat je als er politie aan komt, snel je biertje kan afsluiten en dan kan de politie je niet bekeuren. Dit is één van de eerste dingen die ik geleerd heb in Polen en het werkt inderdaad goed. 

Op deze Spijbeldag loopt de politie alleen rond om te kijken of alles een beetje rustig blijft. Er worden dan geen boetes uitgedeeld voor drinken in het openbaar, toch let iedereen nog steeds op of er politie of de Poolse stadswachten aankomen. Het is een soort van zesde zintuig geworden voor de meeste alcohol-consumerende Polen.

Lees ook:

• Toerist in eigen stad:  ZOO
• Toerist in eigen stad: uitzicht
• Toerist in eigen stad: tuinen