Nooit meer...

Langzaam beweegt mijn hand de muis naar het knopje 'verzenden', een handeling die ik meerdere malen per dag uitvoer, maar toch voelt het bij deze mail anders. Een onbehaaglijk gevoel overmeestert me, er vormt zich angstzweet over mijn hele lichaam en mijn gelukkig nog jonge hart gaat als een razende tekeer. 

'Als ik nu op verzenden druk, dan is het voorbij,' schiet er door mijn hoofd wanneer de cursor boven het gevreesde knopje hangt.  Dan hoef ik nooit meer een opdracht te maken voor de School voor Journalistiek. Nooit meer oersaaie krantenanalyses maken, nooit meer voorstelrondjes meemaken in een nieuwe redactie, nooit meer zeiken op het FBO en nooit meer naarstig zoeken naar die verdomde collegekaart, die alleen nodig is bij tentamens.

Dat lijkt zo alleen maar heel erg prettig, dat die tijd eindelijk voorbij is, maar niets is minder waar: ik ga de SvJ ontzettend missen. Als ik namelijk afgestudeerd ben en mijn diploma op zak heb, betekent dat ook dat ik nooit meer Campus Radio zal presenteren, wat overigens toch al niet meer bestaat, nooit meer zal stagelopen, nooit meer gezellig biertjes drinken in Stef's, nooit meer gekscherend 'Onderwerpen-Tsunami' genoemd worden door TV-docent John Driedonks, nooit meer mee met de Introweek en ga zo maar door.

Het komt er eigenlijk op neer dat als ik deze mail met daarin de laatste Economie-opdrachten verstuur, die ik al jaren aan het uitstellen ben wegens saaiheid, dat ik nooit meer student zal zijn. Een gekmakende conclusie, want ineens vraag ik me af of ik wel klaar ben voor het echte leven als journalist. Wat wil ik nou precies en hoe bereik ik dat? Waar zal ik terechtkomen? Ben ik wel goed genoeg? Al deze vragen komen in me op, maar ik kan zelf geen enkele vraag beantwoorden. De tijd zal het leren, daar moet ik het voorlopig maar mee doen.

Ik neem een grote teug adem, ga rechtop in mijn stoel zitten en klik vastberaden op de verzendknop. De laatste opdrachten zijn weg, nu ben ik helemaal klaar en staat niets me meer in de weg, alleen die stomme onzekerheid over de toekomst. Opgelucht klap ik de laptop dicht en doe een vreugdedansje door de woonkamer. Na een paar minuten rare bewegingen gemaakt te hebben en daarbij a-ritmisch gesprongen te hebben -dansen kun je het niet echt noemen-  zie ik dat mijn telefoon knippert. Een e-mail! Van de Economie-docent! Gespannen open ik de mail, zou hij het nu al nagekeken hebben? De enige tekst in de e-mail is:

"Deadline herkansing is woensdag 30 maart 12 uur tentamen week in mijn postvak.

Daarna kijk ik opdrachten na."

Duidelijke taal spreken we allemaal. Niks afgestudeerd dus, neem dat vreugdedansje maar terug, er moet eerst nog weken gewacht worden op een deadline en dan moet het ook nog op 'dode bomen' worden ingeleverd in Utrecht! Dat duurt dus nog wel even. Oja en niet te vergeten: het kan ook nog zo zijn dat ik een onvoldoende terugkrijg en dat ik er over drie maanden weer exact zo bij zit. Misschien kan ik in de tussentijd wat antwoorden vinden op mijn vragen...